Oké jongens, er is een kans dat ik van een 21e eeuws Amsterdams appartement naar een eeuwenoude watermolen op het Noord-Spaanse platteland verhuis. Een kleine kans, maar ik sloeg wel een beetje aan het fantaseren toen ik dit plaatje bezocht.
Iets met off-grid, permacultuur, fruitbomen, een gastenverblijf, heel veel onderhoud en een iets te hoge vraagprijs.
Groeten uit Gijón! Een stad die ik vanwege het imago van industriestad lang links heb laten liggen. Volslagen ten onrechte weet ik inmiddels, ik ben hier nu al voor de vierde keer. Ik ga jullie het geheim van Gijón verklappen. Hier volgt onvervalste promopraat voor een authentieke stad die nog niet onder de voet gelopen is. Maar wees er snel bij, want het aantal toeristen groeit hard.
Oké jongens, it’s a done deal. Vanaf 6 maart woon ik tijdelijk in Ribadesella. Een fijn kustplaatsje in Asturias, ergens tussen Gijón en Santander.
Ik was even vergeten hoe het was. Doei buitenwereld, hoi mini-wereld. Het is een intensief leven met een kleine groep mensen. Plus 27 ezels, een muildier, 2 paarden, 2 pony’s, een zwijn, 5 honden en 8 katten. Daar hebben we onze handen vol aan. Zo vol, dat een digitaal dieet vrijwel vanzelf gaat.
Zelfs dit ene blogje kon ik – ondanks dat ik er speciaal tijd voor had georganiseerd – niet zonder onderbreking schrijven. Er gebeurt altijd wel wat in het Ezelparadijs.
Even een snel berichtje vanuit mijn nieuwe, tijdelijke onderkomen. Een huis in een dorp in de buurt van Barcelona. Ik deel het met mijn twee hosts, een andere Workawayer (die morgen naar huis gaat om kerst en oud en nieuw te vieren) en 27 katten. Buiten in de tuin wonen twee honden en een schaap.
Na omzwervingen via Santiago de Compostela, Valencia en Mallorca ben ik nu weer helemaal waar ik wezen moet: op het platteland, mijn handen aan het vies maken. Heerlijk! Tot 9 december 2017 woon en werk ik aan de rand van het natuurgebied Sierra de Huétor in Andalusië. Op 1500 meter hoogte, met uitzicht op de Sierra Nevada.
Het mooie en spannende van het leven van een rondreizende vrijwilliger is dat je telkens in een onbekende wereld terecht komt. En dat het soms ook echt een verrassing is. Groeten vanaf Mallorca!
Spanje is een enorm interessant land voor iemand die ooit Politicologie heeft gestudeerd. Werkelijk alles is hier politiek. Ik volg het met verwondering en ook met enige vrees. In deze bananenrepubliek wil ik dus gaan wonen.
Afgelopen zondag stond ik om 10 uur ’s ochtends tegelijk met een oudere meneer over dit meer uit te kijken. Het ligt in het natuurgebied Albufera, ten zuiden van Valencia, een halfuurtje met de bus. We wisselden de gebruikelijke dingen uit. ‘Het is al november, maar wat is het nog een heerlijk weer hè?’ ‘Nou, we boffen maar.’ ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Uit Nederland.’ ‘Je spreekt goed Spaans (niet, red.). Ben je hier op vakantie?’ ‘Nee, ik volg Spaanse les.’ ‘Ah, blijf je nog lang?’ ‘Een weekje nog.’ ‘En dan weer naar huis?’ ‘Nee, dan naar Mallorca.’ Een goedkeurende blik. ‘¡Vives bien!’ Je leeft goed.
Sorry, dat duurde even. Ik wist een tijdje niet zo goed wat te schrijven. Niet omdat er van alles aan de hand is. Eerder het omgekeerde, er is niet zoveel aan de hand. Ik zit sinds 18 oktober in de grote stad. Alsof ik een paar weken in transit ben. Ik wist niet zo goed wat ik van die tussenweken moest vinden. Maar nu wel.