In 2017 waren de winter en de lente ongewoon droog in Asturias, net als in veel andere delen van Spanje. De reservoirs raakten uitgeput. Omdat de aansluiting van het Ezelparadijs bovenin het gemeentelijk reservoir zit, zaten we hier als eerste zonder water. Dat heeft voor een compleet ander watergebruik en een flink waterbewustzijn gezorgd.
En gedachtevoedsel voor mijn eigen plek.
Ik kijk met bewondering naar de manier waarop Rosa en Sylvain hier leven. En ik besef opnieuw hoe arbeidsintensief het is als je dit soort keuzes wilt maken. Duurzaam, dichtbij de natuur en met minder geld. Het maakt je enorm bewust van je eigen impact op deze planeet. Maar ook van de waarde van een gezond en sterk lijf, want alles komt neer op je eigen arbeid. En ik hoor Rebecca weer: hou het klein, hou het klein, hou het klein.
Praktiseer wat je preekt. Het hebben van allerlei ideeën over duurzaam leven en een betere wereld is makkelijk. Ernaar handelen is een stuk moeilijker. Hier volgt een biecht en een boetedoening.
Ik leer hier de eerste beginselen van permacultuur en het is razend interessant. De principes zijn eigenlijk precies hetzelfde als die ik in mijn werk op kantoor toepaste, als organisatieveranderaar. Hoe geinig is dat? Alleen noemen ze het bij permacultuur geen agile, scrum of lean management.
Voor wie nu nog steeds geen idee heeft waar dit over gaat, permacultuur is moestuinieren, maar dan samen met de natuur. Ik zag 7 overeenkomsten met de lessen die ik heb geleerd op kantoor.
Water. Het komt uit de kraan en het kost vrijwel niks. Totdat het zomaar niet meer uit de kraan komt. In het Ezelparadijs is water niet vanzelfsprekend en moet elke liter zelf gehaald worden. Dat levert een hoop waterbewustzijn op. En waterwaardering. En viezigheid.
Die douche was vanochtend wel heel erg lekker. Maar ook raar. Groeten uit Gijón!
Naast je ecologische voetafdruk, kun je ook je eigen voedselafdruk en waterafdruk uitrekenen. Hoeveel hectare landbouwgrond is er voor jouw eet- en drinkpatroon nodig en hoeveel water kost dat per dag?
Ik vulde hem in en de uitkomsten waren een aanmoediging om door te gaan met Project Vegan. Waar het overigens heel goed mee gaat. Veganistisch eten blijkt een eitje.
How not to die? Ik geef toe, het is niet zo’n opbeurende titel voor een boek. Het is een 412 pagina’s tellend pleidooi voor plantaardig voedsel, geschreven door Michael Greger. Het begint met een verhaal over zijn oma, die op haar 65e opgegeven wordt door haar artsen (beginnen met een verhaal, dan heb je mij al helemaal mee natuurlijk). Deze oma heeft al een aantal hartoperaties ondergaan en lijdt aan helse pijnen. Het ziekenhuis stuurt haar met rolstoel en al naar huis, zodat ze de laatste periode van haar leven thuis kan doorbrengen.
De oma van Michael Greger wordt 96 jaar oud. …
Vorig jaar heb ik vrijwel geen spullen gekocht. Dat was best lekker, maar ik wist dat ik dat op de lange termijn niet ging volhouden (zie het slijtagespook). De afgelopen weken heb ik dus na lang wikken en wegen weer wat spullen gekocht.
En ja hoor, er treedt meteen weer gewenning op. Spullen kopen, als je er eenmaal aan begint, dan wil je méér, méér, méér. Voordat je het weet, is het hek van de dam. Het is veel eenvoudiger om helemaal niks te kopen. Niks is namelijk een duidelijke grens. Nu moet het met mate. Ik heb een hekel aan met mate. En dus had ik bijna een activity tracker gekocht. Bijna.
Te koop: een kavel van 645 m2 waar je een tiny house van 48 m2 op mag bouwen. Vraagprijs: 69.500 euro. In de Randstad. Mijn fantasie sloeg even op hol…
Sorry, geen cliffhanger: de balans slaat (ruimschoots) door naar Asturias. Maar toch is Oosterwold – en de Tiny House Farm in Oosterwold – een ontzettend gaaf project!
Af en toen ben ik echt een miep. Het besparen zit inmiddels zo in de genen dat ik last heb gekregen van gelduitgeefangst. Ik heb zojuist het astronomische bedrag van 459 euro uitgegeven en het zit me niet lekker.
Gevoelsmatig dan hè? Rationeel weet ik dat ik deze uitgave al vier maanden geleden had moeten doen.